Gdy obowiązek wezwie mnie
Tam wszędzie, gdzie się pali,
Ty mi, o Panie, siłę daj,
Bym życie ludzkie ocalił.
Pozwól, niech dziecko póki czas
Z płomieni cało wyniosę,
Przerażonego starca daj
Ustrzec przed strasznym losem.
Daj, Panie, czujność, abym mógł
Najsłabszy słyszeć krzyk,
Daj sprawność i przytomność bym
Ugasił pożar w mig.
Swe powołanie pełnić chcę
I wszystko z siebie dać:
Sąsiadów, bliźnich w biedzie strzec
I o ich mienie dbać.
A jeśli taka wola Twa,
Bym życie dał w ofierze,
Ty bliskich mych w opiece miej.
O to Cię proszę szczerze.
 

Historia naszej jednostki

Początki Świątnik Górnych, zwanych niegdyś Górkami sięgają pierwszej połowy XI wieku a od samego początku wieś była nierozerwalnie związana z Krakowem. Jak głosi metryka Józefińska do obowiązków „świątników” należało w tamtych czasach obsługiwanie i pilnowanie kaplic, skarbca oraz oprowadzanie zwiedzających po katedrze.

Od początku istnienia Świątniki Górne charakteryzowały się zwartą i gęstą zabudową gdzie przeważały drewniane domy pokryte gontem lub strzechą. Na przełomie XVII i XVIII wieku Świątniki Górne były jednym z największych ośrodków zbrojeniowych w Małopolsce a prawie przy każdym warsztacie ślusarskim, z których słynęły Świątniki, istniała większa lub mniejsza kuźnia. Stwarzało to duże zagrożenie zaprószenia ognia i było najczęstszą przyczyną pożarów.

Toteż dnia 16 listopada 1879 roku na zebraniu grodzkim założono Ochotnicze Towarzystwo Straży Ogniowej w Świątnikach Górnych. Pomysłodawcą i jej pierwszym komendantem był ówczesny kierownik Szkoły Ludowej – Jan Malicki, a także Józef Słomka I (zastępca komendanta) i Franciszek Kotarba.

Początkowo Straż liczyła około 20 druhów, ale w przeciągu trzech lat liczba członków Ochotniczego Towarzystwa Straży Ogniowej wzrosła do 43 co świadczyło o dużym zainteresowaniu wśród lokalnej społeczności…